Zelfhelpgroep Buitenveldert 2.5.2011 – AJErnststraat 112, Amsterdam – Montessorischool.

Pasen 2011 ligt net achter ons en na de gelijknamige vakantie van een week, hervat de groep de wekelijkse samenkomsten. Er zijn 3 nieuwelingen, die derhalve aan het begin van de avond speciaal welkom worden geheten door de gespreksleider, die tevens de gespreksregels voorleest en toelicht. Aansluitend nodigt hij uit tot het doen van suggesties teneinde het gespreksonderwerp voor deze avond vast te stellen. Hierop reageert A, met de volgende ervaring en vraagstelling:

A: af en toe gebruik ik refusal; in bepaalde periodes heb ik dat nodig, naar mijn gevoel. En door die refusal voelt het dan alsof mijn neiging tot ‘verslaafd gebruik’ in de ijskast wordt gezet. Dan neem ik dus niks. En dan verdwijnt ook de zucht, zeg maar de zin om te gaan drinken. Maar het komt ook voor dat ik door mijzelf word verrast en dan loop ik achter de feiten aan. En over die laatste variant loop ik te denken, dat wil zeggen: hoe kom ik erachter dat mijn verslaving weer de kop opsteekt, terwijl ik eigenlijk nog niks in de gaten heb. Dan kan ik met open ogen in de val lopen van mijn eigen verslaving. Hoe kan ik daar beter mee omgaan?

Uit de reacties blijkt dat hiermee het gespreksonderwerp voor deze avond is bepaald en start aansluitend de gespreksronde, waarin de navolgende opmerkingen worden gemaakt:

1. de afgelopen maand (april) was ‘t heerlijk zonnig weer – zelf heb ik jaarlijks juist in deze periode vaak een terugval – ben dit keer bij de huisarts refusal gaan halen en vraag mij af: hoe lang moet ik daarmee doorgaan? Wel ben ik mijn zucht de baas gebleven dank zij diezelfde refusal en ben in die periode ook thuis gebleven – vroeger was ik bang dat ik zonder spanning mij rot zou vervelen – nu viel dat best mee – dus toch: mijn functioneren gaat steeds beter – en ik ben heel blij dat te kunnen zeggen – en ga tenslotte niet te ver vooruit denken.

2. spanning is inderdaad een belangrijk onderwerp – maar bij mij niet zo bepalend voor de vraag of ik wel of niet drink – indertijd dronk ik sowieso wel – maar nu lukt het me vrij aardig gewoon niet te drinken en red ik het ook zonder refusal.

3. ik heb diverse mensen meegemaakt die refusal gebruikten – en dat ging hartstikke goed – zelf heb ik het nooit gebruikt – maar ik zag hier aan tafel ook mensen die er erg mee op en neer gingen – zelf vind ik: als je er baat bij hebt, dan moet je ‘t maar doen ….sommige mensen doen het jaren lang – zelf had ik ‘t in het begin erg moeilijk maar nam geen refusal – ik denk trouwens ook wel eens, dat terugval misschien ook wel bij het nieuwe leven hoort – bovendien: hoe langer ik niet gebruik, hoe rustiger ik mij voel: ik ga in ieder geval wel elke week naar de groep en iedereen moet zelf maar beslissen of hij wel of niet refusal neemt.

4. sinds 8 maanden neem ik refusal – daarvoor niet – ik wilde gewoon geen refusal – en zo kon ik ook een achterdeurtje openhouden – tegelijk ging ik wel naar de groep – later ging ik wel refusal innemen onder toezicht – sindsdien is rotzooien voor mij verleden tijd – bij trek, voel ik nu heel bewust: dat kan niet – bovendien heb ik 4 geweldige kinderen – we zijn dicht bij elkaar gekomen – ‘t leven lacht mij nu toe – ik ben gelukkig – ik heb zoiets nog nooit mee gemaakt – dagelijks voel ik mij sterker en ik voel mij echt in mijn kracht komen!

5. in mijn verhaal is geen sprake van een langzame orientatie. Op het moment dat ik mijn verslaving ontdekte, ben ik zonder uitstel meteen opgenomen en heb vervolgens alle aangeboden hulp zonder mankeren en met graagte tot mij genomen: allerlei soorten pillen en prikken, adviezen, zelfhelpgroep, sporttraining, therapieen, dagelijkse oefeningen, het kon niet op. En bovendien: ik wilde graag herstellen, worden zoals andere herstelde patienten, die ik daar tegenkwam. Ik luisterde naar hun verhalen. En ik geloofde de adviezen van de therapeuten. Natuurlijk heb ik daar ook volop kunnen genieten van mede-patienten, die door hun refusal heendronken en doodziek werden. Zeer leerzame, voor mij gratis, lessen. Zien hoe armzalig mensen met hun leven kunnen rotzooien. Onvergetelijk. In dat opzicht heb ik ook geleerd wat een flauwekul het is om te denken dat refusal een wonderpil is. Ik heb het zelf jarenlang geslikt, maar alleen maar om iedere dag even stil te staan bij mijn eigen opgave om die dag er weer bewust tegen aan te gaan. Binnen die relativiteit was het dan ook niet meer of minder dan een confrontatie met mezelf, die mij heel gewoon telkens goed wakker maakte en mij bevrijdde van mijn mogelijk sluimerende neiging om (weer) te escapen. Niet meer, maar ook niet minder. Geen wondermiddel, wel handig.

6. jaren geleden ben ik binnen gekomen bij de AA – daar werden 2 jongens mijn sponsor – van de een heb ik veel geleerd, de ander klopte niet helemaal; die was wat verbeten en docerend en belerend – na 15 jaar viel die weg middels een suicide – de andere is terug- gevallen – zelf heb ik heel veel gelezen – ben later bij de Buitenveldert-groep gekomen – hier is leven – hier is plaats voor de vraag ‘hoe goed zit je in de materie’ – wel of niet refusal nemen – vroeg of laat moet er een punt komen dat je het bewust ‘niet nodig hebt” – als iemand lang, of voortaan ‘altijd’ refusal neemt, gaat ‘t volgens mij niet goed…..

7. na contact met de bedrijfsarts, ben ik jarenlang refusal gaan slikken – droeg het nog langer mee in m’n beurs – daarbij kijkt de omgeving aanvankelijk met argus-ogen – pas als je langer abstinent bent, kan je spanningen gaan herkennen – of aktie ondernemen om mensen te bezoeken – heb nooit de behoefte gevoeld om ongevraagd m’n verleden aan anderen aan te bieden – alleen zelf kan je bepalen om een zinvol ‘nieuw’ leven op de te bouwen niet alleen zonder gebruik, maar ook en vooral door nieuwe dingen te gaan doen: er zijn prachtige films over gemaakt, zoals ‘Under the Vulcano’ en ‘Las Vegas’ – ook belangrijk is het om ‘zelfspot’ te ontwikkelen – te leren lachen om jezelf; het leven de moeite waard maken – dat te vinden, is iets dat je alleen zelf kunt doen.

8. de nieuwelingen:
8.1. na 30 jaar misbruik, ben ik sinds 3 weken aan de antabus (=refusal) – dat blokkeert m’n achterdeurtje – ten aanzien van spanningen voel ik dat ik anders op de roes zou anticiperen en daarin een reden vinden om weer terug te vallen – ik wil blijven doorwerken aan m’n eigen proces.
8.2. ik zou zeggen: check je motieven goed – ik werp barrieres op en zoek argumenten om ‘t weer anders te doen – wil ook graag een achterdeurtje – strijd leveren blijft nodig en is herkenbaar – ik geloof dat ik hier goed zit.
8.3. ben hier terecht gekomen dank zij m’n dochter – had lang geleden al problemen met drank en pillen en woonde toen in Frankrijk – nu al weer jaren in Buitenveldert – mijn vriendinnen zitten in Meppel en Vlissingen – kreeg een coma – ben toen gestopt – maar kan de eenzaamheid niet meer aan – heb sinds 2 jaar geen alcohol meer aangeraakt en ben bang voor refusal – barst van de spanning – hoop op contact met andere mensen.

9. afronding:
A: dank voor alle openheid – ik heb zelf trouwens ook veel en vaak refusal gebruikt, maar word daar zo moe van – is nogal 2-slachtig – ik blijf ‘t nu maar gewoon even slikken – ben te vaak terug gevallen en wil dat niet meer.

Aansluitend draagt eenieder enig geld af in de groepspot en wordt de bijeenkomst gesloten om 21.05 uur.

———————————————-

18 april 2011. Zelfhelpgroep Buitenveldert, zoals gebruikelijk in de Montessorischool aan de AJ Ernststraat 112, Amsterdam.

Pasen nadert. Dat betekent een korte (school-)vacantie: volgende week is er dan ook geen groep. Thans wel:10 deelnemers, die gezamenlijk om acht uur tot de start van de groep overgaan. De gespreksleider (A) lanceert zelf het onderwerp voor het groepsgesprek, hij zegt:
‘sinds enkele weken ben ik gestopt met roken; nu voel ik onrust – eenzelfde onrust als ik meemaakte toen ik 8 jaar geleden stopte met drank – gedachten ook uit die periode wat betreft het verdriet wat ik anderen heb aangedaan – schuldbesef – dat komt allemaal weer naar boven – het gaat niet zozeer om zelfmedelijden maar het zijn ‘gewoon’ schuldgevoelens. Is dat herkenbaar voor anderen en wat doe je eraan?’

De gespreksronde ontwikkelt zich aansluitend ongeveer als volgt:

1. misschien heeft dit alles ook te maken met ‘gewoon’ ouder worden – mijn ouders zijn vrij kort na elkaar overleden – zelf had ik net een nieuwe baan – ik heb toen die situatie totaal onderschat, met name wat betreft de ziekte van mijn vader met als gevolg een knagend schuldgevoel – ben toen, na zijn overlijden, ook gelijk de kroeg ingedoken – terwijl ik eigenlijk vind dat je juist op zo’n moment het rouwproces nuchter moet meemaken – dat lukte dus niet – nu was er weer de dood van Loek – al die dingen overvallen mij en telkens herken ik hetzelfde rare schuldgevoel – ik voel dan dat ik iets zou moeten ‘doen’, maar sta met lege handen en doe niks… voel mij erg machteloos dus…

2. ik heb nooit een warme band met mijn ouders gehad en heb dan ook geen enkele last van een schuldgevoel in die richting.

3. ik heb geen schuldgevoel – misschien komt dat wel omdat ik mijn verslaving echt ervaar als een ziekte – en daarmee blijft dat op zichzelf absoluut ook erg moeilijk te hanteren – vergelijkbaar met bijvoorbeeld schizofrenie – 35 jaar terug heb ik dat al in de gaten gekregen – in tegenstelling tot ADHD, waar ik (ook) mee werd geconfronteerd en dat is pas sinds kort als ziekte ‘benoemd’ – overigens accepteren de meeste mensen mij wel – nu heb ik geen gezin of partner – en ben blij dat ik zelf niet ook nog eens gebukt ga onder een schuldgevoel, waar je uiteindelijk helemaal niks aan hebt.

4. schuldgevoel ken ik niet – m’n oudste zoon heeft wel ‘t een en ander van mij meegemaakt en trouwens ook nog eens veel steun gegeven aan mijn dochter….

5. op ‘t moment zelf, dus tijdens het gebruik, had ik wel een schuldgevoel – maar inmiddels gaat ‘t nu heel erg goed – soms (even) niet – maar dan gaat ‘t net als bij migraine – het is na 2×2 dagen gebeurd en dan heb ik wel degelijk een schuldgevoel en weet ik wat ik moet doen en dan vind ik weer een oplossing – intussen heb ik indertijd ook gestolen bij m’n werkgever en toen heb ik mij wel schuldig gevoeld – dat blijft toch hangen – trouwens ik kan niet lang boos zijn – wel had ik daar last van bijvoorbeeld bij het snuiven met een vriendin in aanwezigheid van haar kleine dochtertje……

6. ik werk al een tijdje niet en dat geeft mij een schuldgevoel – zo had ik 10 jaar lang een uitkering – daar was ik makkelijk in – trouwens ik heb mezelf weinig kunnen ontwikkelen – en heb in mijn leven veel gemist – dat heeft ook veel met me gedaan – en veel van die mislukkingen hebben te maken met mijn verslaving – zo ontstond ook na 19 jaar de scheiding – ik kan de dingen niet goed aanpakken en laat alles maar een beetje lopen – maar ik werk er wel aan….

7. ik heb niet zoveel last van schuldgevoel – ik dronk toen mijn vader stierf – mijn moeder overleed 2 jaar terug en toen was ik nuchter, ben dat ook nog eens 2 jaar gebleven en toen is het dus goed gegaan – overigens hoort terugvallen er ‘gewoon’ bij, vind ik dan – ik experimenteer dan ook nog eens om erachter te komen wat drank met mij ‘doet’ – heb trouwens nu een goed gevoel bij de dingen die ik doe – ze zijn meestal wel saai – maar soms zijn terrasjes met een beetje humor ook zeer hanteerbaar….ik ga mij nu niet permanent schuldig zitten voelen – kan wel gewoon leven met de formule ‘vandaag niet drinken’ – bovendien is de Artis-buurt voor mij taboe…..wil me niet druk maken over mijn schuldgevoel – heb daar wel last van tegenover mijn dochter, waarmee geen contact is – ook vroeger ging die relatie niet – er moet dus nog het een en ander worden rechtgezet – ik moet daarvoor de goede plek en het goede moment vinden – en mij daar vooral niet druk over gaan lopen maken – wel contact heb ik met de Jellinek – twee maanden terug had ik een terugval – toen heeft ook de buurvrouw een extra hekje in de tuin neergezet – ik geloof dat mijn schuldgevoel eigenlijk gewoon weg-ebt…

8. voor mij heeft schuldgevoel eigenlijk de betekenis dat ik het anders had kunnen en moeten doen – en dat lijkt vaak ook een mogelijkheid – maar in de grond van de zaak is het natuurlijk onzin – ik bedoel: echte onzin – want: het is gegaan zoals het gegaan is en dat laat zich niet veranderen met terugwerkende kracht. Dus: natuurlijk heb ik in vuur en vlam gestaan als ik (weer) eens iets volstrekt verkeerds had gedaan: bijvoorbeeld gelogen, dronken achter het stuur, gestolen en betrapt, ga zo maar door: en o, wat kon ik dan een spijt hebben – aan smoezen geen gebrek. En waarvan kan ik dan nu nog spijt hebben? Ik denk dat dat erg veel te maken heeft met mijn eigen onvermogen om het perfecte misdrijf te plegen, want, laten we wel wezen: ik schaamde mij vanwege de ontdekking, vanwege de afgang. En dat alles werd alleen maar erger al naarmate mijn verslaving de overhand kreeg. Hoe erger verslaafd hoe onhandiger ik mijn delicten pleegde. En pas toen ik mijn verslaving onder de knie kreeg, viel ook de aantrekkelijkheid van die delicten in het water. Zo heeft alles met alles te maken. En zo vind ik het ook volstrekt logisch dat schuldgevoel stopt zodra de verslaving verdwenen is. Dat is dan een van de voordelen van een nuchter bestaan!

9. ik ben zelf bezig met dingen uit het (vroege) verleden te zien zoals ze gegaan zijn – zonder verbittering – soms is dat lastig – moet mijn kop erbij houden anders ga ik zo weer onderuit – ik moest eerst 50 worden om het verleden een plaats te kunnen geven: denk bijvoorbeeld aan het ouderlijk huis – had afgesproken met vader te gaan fietsen en was 10 minuten te laat – vader heeft toen een week niet met me gepraat – er waren veel geheimen – zo denk ik bij mijn vader: zou hij ‘fout’ zijn geweest in de oorlog? – het is te gemakkelijk om hem een klootzak te vinden – ‘een onmogelijke man’, zei eens iemand – en dat vond ik een prima uitdrukking – het gevolg was vele jaren te moeten ontvluchten uit die puinhoop – lukt nu pas een beetje na vele jaren spijt – nou schuld? pas de laatste jaren valt een en ander op vruchtbare grond – stel dat ik supporters op de achtergrond had…..

10. hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A ter afsluiting het woord; hij zegt: ik heb hier weinig aan toe te voegen – heb wel de indruk dat mijn onrust vooral positieve kanten heeft – herken ook dat ik iets moet gaan doen: kortom, ik ga ermee aan de slag, bedankt!

Aansluitend draagt eenieder enig geld af in de groepspot en wordt de bijeenkomst gesloten. Nota bene: 2e paasdag is er geen groep!

———————————————-